Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 2

Naast de kerk staat er, naar traditie, een café. Café ‘Onder de Toren’. Laten we even een kijkje nemen in deze drankgelegenheid en dwarrelen we samen met de sneeuwvlokjes even verder tot binnen in de kroeg.
Aan de toog staan drie mannen, Jonathan, Gust en Ferre. Ze zijn in een hartelijk gesprek gewikkeld en hun Jägermeister staat binnen handbereik op de toog. Een lekkere kruidige geur kriebelt de neusgaten.
Jonathan had zijn collega’s opgemerkt toen hij de Jaarlijkse Kerstboom kwam kopen bij de bloemenzaak tegenover de kerk. Zoals gewoonlijk voelde hij zich weer verplicht – zijn leven voelt aan als een aaneenschakeling van verplichtingen – ook nu weer voelde hij zich verplicht even goeiedag te zeggen, anders zou hij het maandag weer horen: “Kon je ni effe eentje komen drinken?”. Aan de andere kant wilde hij snel weer thuis zijn, met de kerstboom. Zijn kinderen zitten thuis vol ongeduld te wachten om van de boom de mooiste boom van Dommelberg te maken.
Met gemengde gevoelens is hij ‘Onder de Toren’ binnengestapt en bestelde gelijk drie Jägermeisters. Hij zucht als hij erover denkt dat het op zijn minst nog twee extra consumpties zou kosten alvorens hij hier buiten kan stappen om weer te keren naar huis. Zijn maag krimpt al bij de gedachte aan de reactie van zijn vrouw als hij pas een uur later thuis gaat komen – met ‘een stuk in zijne frak’ … de rest hoeft geen betoog.
Dus Jonathan, Gust en Ferre staan aan de toog en drinken met smaak hun Jägermeister. Ferre voert op dit moment het hoge woord. Hij trakteert zijn collega’s op zijn ongezouten mening, dat het nu finaal voorbij is met Dommelberg!
“Dommelberg verliest zijn belangrijkste troef! Weet je wel hoeveel toeristen afzakken naar dit dorp, speciaal voor een bezoek aan de Kerstfoor! De sfeer laat hun kerstgevoelens in de hoogte schieten, zo hoog als de ster die blonk boven de stal in Betlehem! Besef je wel wat we kwijt zijn als de Foor hier abrupt aan zijn einde komt?!”
Op de achtergrond klinkt welluidende kerstmuziek.
“Ik weet wat je bedoelt!” zucht Gust, “Ik heb nooit anders geweten!”. Voor Gust was de Kerstfoor een jaarlijks terugkerende gebeurtenis, eentje om naar uit te kijken, een zekerheid … neem dat nu niet af van die oude man!
“Tja!” probeerde Jonathan, “kan je het de bouwpromoter kwalijk nemen? Als je een stuk, zo groot als een voetbalveld, kan kopen en daar een aardig centje mee kan verdienen door er flats op te bouwen, zou je dat dan laten? Zou je dan NEE zeggen en als een huichelaar beweren dat je de Kerstfoor belangrijker vindt? Neen hoor! Dat doe je niet. Die plaats zijn we kwijt! Géén Kerstfoor dit jaar!”
“Ja!” zucht Gust. “Het voetbalveld!”. Hij nam nog een slok van zijn Jägermeister en probeert met de zoete smaak zijn teleurstelling weg te spoelen.
“Vroeger was de Foor niet op het voetbalveld!”
“Neen?”, Ferre trok zijn wenkbrauwen omhoog.
“In die tijd, voordat de graaf zijn vrouw had verloren, was de Kerstfoor in de feeërieke tuin van de graaf!” Gust nipte nog eens van zijn glas. “Toen zijn vrouw was overleden, heeft hij de poort gesloten. Geen dorpeling mocht zijn domein nog betreden! Sterker nog, ik ken niemand die het nog zou durven, want sindsdien is de graaf een griezel. Niemand, die ik ken, zou hem nog aan durven spreken; teveel verhalen over hem zijn al de gehoorgangen gepasseerd!”
“Ja!” beaamde Ferre, “Het is werkelijk een griezel! Mijn kinderen lopen rond zijn kasteel met het gevoel dat er elk ogenblik een schim te voorschijn zal springen! Neen, met die man wil ik niks te maken hebben!”
Zo kabbelt het gesprek steeds verder en woorden geraken verstrengeld met muziek. Gezelligheid is de elementaire eigenschap van dergelijke kroegen. Voor je het weet, ben je de tijd uit het oog verloren …

Vervolg: Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 3