Een zwarte nacht!

Gewond liep hij door de straten. Neen! Niet zijn been, niet zijn arm, niet zijn hoofd. Toch diep getroffen! In zijn ziel!
Waar ging hij naartoe? Waar kon hij heen? Wie kon hij vertrouwen?
Het kwam allemaal op hem af. Een angstwekkend moment verstarde hij en stopte zijn snelle pas. Het hoofd werd naar de grond gekeerd en tussen de handen geklemd! Hij wilde weg, weg van dit alles! Hij wilde rust!
Zijn benen spanden zich en luide jammerende kreten ontsnapten aan zijn stem! Het krijsen sneerde door de donkere zwartgallige nacht als een cirkelzaag doorheen een koude stalen plaat.
GENOEG! GENOEG van dit al!
Toen zijn benen uit eigen inzicht begonnen te rennen om zijn vege lijf en zijn ellendige bestaan te redden, stroomde door zijn aders een tegenstrijdige kracht die hem deed struikelen en van ellende in de goot deden belanden. Bij deze operatie werd zijn knie het slachtoffer van een zeer onzachte aanraking met de betonnen plaveien van de straat. Zijn handen vlogen beschermend omheen de knie en jammerend kronkelde zijn lichaam over de grond.
Het licht ging toen langzaam uit ...
Beschermend viel de zwarte nacht als een liefdevol deken over zijn vernederende bestaan.
Weet je nog wel? Hij was gewond! Diep in zijn ziel!
Zou de morgen kentering brengen?