Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 3

Jonathan kijkt op zijn horloge en schrikt zich plots een aap dat hij al anderhalfuur en drie Jägermeisters verder is. Hij denkt aan zijn vrouw en een plots gevoel van onbehagen overvalt hem als hij in verbeelding zijn echtelijke wederhelft al ziet staan: “WAAR BEN JE GEWEEST?”, en “KON JE NU NIET VROEGER KOMEN?”. De bittere smaak van onrust streelt zijn tong. Als een wezel vlucht hij het café uit. Nog even had hij de tijd om zijn collega’s gedag te zeggen, maar dan vliegt hij als een speer het dorpsplein op, op zoek naar zijn auto. Snel, snel! Ja, daar staat de wagen, nog geparkeerd voor de winkel waar hij de kerstboom gekocht heeft. Hij smijt zichzelf achter het stuur. De portier maakt een dof geluid als die toegetrokken wordt. Direct zet hij koers naar het huisfront, met een benepen hartje. Demonische, naar zwavel ruikende schrikbeelden doorkruisen zijn gedachten. Hij had niet moeten binnengaan in het café! Zijn plicht was om direct naar huis te keren. Even laat hij, vol ongeduld, de snerpende claxon door de lucht snijden om een trage voorligger aan te manen tot snelheid. Zijn plicht was het om de verwachting van zijn kinderen in te vullen en zo snel als hij kon weer te keren met de mooiste kerstboom die hij kon vinden. Zijn plicht …
En dan, als een flits, een donderende blikseminslag, schiet een vreemd gevoel dwars door de buik van Jonathan, alsof een engel met magische beroering een oeroude kracht heeft gewekt. Krachtig weerkaatst het gevoel op zijn ruggengraat om daarna zijn hele lichaam te vullen met een ongelofelijke macht. De tijd staat stil. De auto stop met knarsende remmen. Je kan de verhitte remmen ruiken. Het besef wordt in zijn hersenpan geramd! De volle overtuiging overwelmt zijn hart! Jazeker, hij heeft een plicht! Hij heeft een missie! Een missie die voortkomt uit de diepste roerselen van zijn eigen ziel! Met zinderende kracht is dat idee in zijn hersenen geplant! Het ultieme idee is in alle eenvoud tot hem gekomen. Het plan is simpel. Het doel is duidelijk. De kerstfoor zal gered worden: “Hij zal het de graaf vragen …”
Zijn stuur krijgt een ruk en seconden later rijdt de wagen de andere kant uit, richting kasteel! Hij zal aan de deur bellen. In gedachten ziet en voelt hij zijn vinger al op de belknop drukken. Zelfvertrouwen is zijn nieuwe leermeester! Hij gaat de graaf vragen … Nee! De graaf overtuigen … om de Kerstfoor weer op zijn terrein te laten gebeuren! Ja! Dat is het wat hij gaat doen! Dit moet echt nog even gebeuren voor hij naar huis rijdt, voordat hij de naar hars ruikende Kerstboom in zijn huis gaat plaatsen! Dit is misschien de eerst maal in zijn leven dat Jonathan iets doe dat door zichzelf is ingegeven!
Nu, twijfel is een verraderlijk serpent! Ook hier heeft de twijfel een voet aan wal! Stilaan brokkelt het prille zelfvertrouwen weer af en de tocht naar het kasteel lijkt alsmaar af te nemen in snelheid.
Als Jonathan het kasteel nadert, rijdt hij nog stapvoets. Onzekerheid is weer met een bittere smaak op de proppen gekomen. Durft hij wel binnen te gaan? Heeft hij genoeg lef om tot aan de deur te stappen en zijn betoog af te steken tegenover de graaf? Na lang aarzelen besluit hij om toch maar aan te bellen. In gedachten hoort hij de bel al door de gangen galmen. Ja! Hij gaat bellen, hij is tenslotte dit hele eind komen rijden.

Vervolg: Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 4