Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 6 (slot)

De graaf kijk hem aan. Hij opent zijn mond en sluit hem weer. Hij denkt weer na en twijfel kentekent zijn gezicht. Dan denkt de graaf, dit is mijn kans. Zo kan ik de mensen weer tot hier laten komen! En tegelijk is het een hulde aan de verwezenlijkingen van mijn vrouw. Gesteund door deze gedachte wordt de graaf plots heel resoluut.
“Ja kan de Kerstfoor dit jaar weer hier houden, op mijn domein”. Floeps ’t is er uit!
Wow! Jonathan staat perplex! En ik heb zelfs nog niks gevraagd!
“Heel graag! Wat een fantastisch idee. Het voetbalveld verdwijnt, maar we keren terug naar de oorspronkelijke plaats! Dit is waarachtig een feest! Je kan niet raden hoe blij je ons dorp maakt met deze beslissing! Ik dank je hiervoor uit de grond van mijn hart!”
Het enthousiasme van Jonathan werkt aanstekelijk en de graaf krijgt een warm gevoel dat zalvend is na de laatste bittere 25 jaar. Een glimlach siert nu het gelaat van de graaf.
Vol enthousiasme gaat het gesprek verder over de praktische regeling, de mogelijkheden die het zou bieden, de hereniging van het dorp met de graaf. Zachtjes hobbelen de woorden verder, gedragen door een magisch gevoel van diep gezellige menselijke verbondenheid om uit te monden in een muziek waterval van uitbundige euforie.

Zowel de graaf als jonathan hebben nog steeds de gelukzaligheid op hun gezicht als ze afscheid nemen. Het belooft een voortreffelijke Kerst te worden.
Jonathan gaat naar zijn auto met een goed gevoel. Hij rijdt naar huis als een veranderd mens. De stress is helemaal van hem afgevallen! Hij is niet meer bang voor de reactie van zijn vrouw en kinderen als hij naar huis rijdt. Hij heeft een verhaal te vertellen! En wat voor één! Dit verhaal zal hen blij maken en snel zal het hem vergeven zijn dat hij 2 uur te laat is.
En de graaf, die heeft weer een vooruitzicht! Het prille geluk groeit in zijn hart. Fragiel en kwetsbaar! Een teer en teder gevoel aangaande Dommelberg en zijn bewoners voorziet de graaf van een mantel van menselijkheid waarin hij zich nu koestert in de hoop de laatste 25 jaar weer goed te maken.

Je bent nog steeds een zwaluw en je zit op een tak aan de rand van het prachtige domein van de graaf. Je veert op en springt in het ijle. Gedragen door je vleugels laat je je meenemen door stijgende lucht. Als je weer een hoogte bereikt hebt, dan zie je een wagen die op weg is naar huis met een kerstboom en een passagier en een verhaal om te vertellen bij de kerstboom.
Je ziet ook een graaf in zijn kasteel aan de haard met een boek in zijn fauteuil die nog een keer lurkt aan zijn sigaar en nipt aan zijn cognac en gelukzaligheid wordt geprojecteerd op zijn getekend gezicht.
Als je dan verder zou stijgen, dan zou je in de verte nog een glimp opvangen van het kasteel, en stilaan wordt je omgeven door slierten ijle mist.
Even later wordt je omgeven door wolken. Dikke volumineuze slierten mist strelen langs je lichaam. Ze geuren naar frisse vernieuwing. Je ziet alleen nog maar de maagdelijk fragiele witheid waarin je je tevreden kan koesteren en wentelen!Dit was even een mooie glimp van geluk!