Wat ik moet schrijven, dat weet ik niet, maar het kriebelt in mijn vingers ... in mijn hersenen ... in mijn ademhaling ... in mijn buik ... in mijn hart!
Ken je dat gevoel? Je moet iets kwijt aan het papier (spreekwoordelijk) maar je weet niet wat precies. Je weet dat je iets moet vertellen, maar je komt er zelf niet uit wat dat nu precies zou kunnen zijn. Je kan je vinger er niet op leggen.
Wat ik dan doe? Dan begin ik alvast maar te schrijven en je kijkt wat er uit komt rollen.
Begrijp je? Ik moet iets schrijven, en stilaan begint het al vorm aan te nemen want nu weet ik al dat het gaat over iets, in mijn innerlijke, mijn diepe innerlijke. Iets dat me roert of beweegt. Dus blijf ik maar volhouden en vertrouw woord voor woord toe aan het witte blad (ook spreekwoordelijk).
Terwijl mijn vingers ratelen (spreekw…) over het toetsenbord, grijpen diep in mijn brein de slierten tentakels zich vast rond de gedachten die zitten te popelen om naar boven te komen en om geuit te worden aan de schrijver van dit verhaal (ikke dus). Een glimp wordt al vrijgegeven … ik denk dat de trein van gedachten op gang begint te komen ... het gaat over … over …
(met diepe stem en op de toon van een verteller die zit aan een haardvuur en zijn schare luisteraars trakteert op een verhaal)
Er was een jongeman. Die voelde zich fantastisch. Hij had een doel! Hij had een leven en alles ging wondergoed! Hij koos wat hij deed en hield ervan om dit te doen!
Die jongeman werd ouder en stilaan slopen er disharmoniën in zijn leven. Hij kon niet altijd meer doen wat hij wilde. Hij moest toegevingen doen en het leven leiden dat voor hem bestemd was … zo was het toch? Stukken van zijn dromen gaf hij prijs aan de goede gang van zaken in het dagelijkse leven.
Op een goeie dag merkt hij dat er reeds zoveel toegevingen gedaan waren, dat hij er niet meer zo happy over was en hij dacht toen: "Verdorie! Moet ik dit leven nu leiden tot het einde mijner tijden?" ….
Toen kwam het besef!
NEEN!
Hij besefte dat alles in zijn eigen handen lag en dat hij weer kon keren naar de gemoedstoestand van voorheen! Hij moest alleen maar beslissen om te veranderen en geen toegevingen meer doen of compromissen sluiten, maar werken naar synergetisch samenwerken met de mensen waar hij van houdt. Hij moest stappen ondernemen, beslissingen maken en komaf met de slechte situaties uit zijn leven.
En nu is het zover … aan de vooravond van een nakende verandering (als alles goed blijft lopen) zijn daar weer zijn oude vijanden … Schrik … Gebrek aan zelfvertrouwen …
(even een onderbreking van het verhaal - er gebeuren hier vreemde dingen in onze straat)
… Je gelooft dit of niet … terwijl ik dit zit te schrijven stoppen er aan de overkant van ons huis een politie auto en een brandweerwagen en een beetje later nog een brandweerwagen.
Mijn vrouw ligt al in haar bed, maar gezien het feit dat er zoveel ambulante voertuigen in onze straat staan met hun flikkerende lichten, vind ik het wel een geoorloofde daad om haar hiervoor te wekken.
Mijn vrouw is een beslisser! Zij veert recht en zegt : "Ik ga naar hierover! Ik kan haar misschien helpen!". Met ‘haar’ wordt de overbuurvrouw bedoeld die alleen woont in haar huis en voor wie al deze hulpdiensten bestemd zijn.
… precies of dit allemaal een signaal is! Hoe moet ik dat nu interpreteren?
* Doe het! Nu! Terwijl je nog kan! … het is nog niet te laat!
* Blijf bij het oude, veranderingen zullen je schaden … mijn diepe innerlijke laat een snauwende afkeuring horen over deze laatste stelling – schrappen dus!
Dus ’t is nu klaar als een klontje! De verandering zal goed zijn! Ze moet er komen, hoe dan ook! Ik heb het heft in eigen handen! En ik ga leven! NU!
