De laatste dag van het jaar

2005 beleeft zijn laatste uren. Zou dit iets betekenen? De dag ten einde, is het jaar ten einde.
Laten we dit met zijn allen vieren
En weldra komt 2006 met heel wat verassingen in petto en heel wat leuks om te beleven.
2006 wordt een jaar van DOEN. Go-for-it.

Meer

Ik wil meer zijn dan een kleine gebeurtenis in de cosmos!
meer dan een sneeuwvlok die dwarrelt naar de grond!
meer dan een kreet die galmt doorheen het nachtelijke leven van het oerwoud!
Meer!!!!
Maar wat betekent 'Meer' ?
Ik wil iets nalaten in de geschiedenis van de mensheid!
Een spoor! een 'Killroy was here!'
En waarom! Weet ik veel! Het is gewoon zo! Ik ben die ik ben! en ik wil wat nalaten! That's it!

Water

Water!

Zuiver als kristal!
Sprinkelend Sprankelend Puur!
Zuiverend, klaterend, borrelend, helder!
Ijskristallen, -pegels, rijm.

Zacht als Sneeuw.
Een sneeuwman prikkelt de verbeelding.
Vrolijke kinderen joelen tijdens een sneeuwballen gevecht.
Mensen op latten razen naar beneden.

Donzig als wolken,
wit, grijs ... en dan de levens schenkende regen
die alles groen maakt,
vormt zelf een kleurenpalet in de zon ...
de regenboog!

Krachtig als een waterval,
levendig als een wilde stroom.
Snijdend door rotsen,
slingerend door vlakten.
Als aders door een lichaam,
is het de toevoer voor levend materiaal

Water!
Magisch wonder!
Zonder water ...
... is er niets ...

Haiku

grijze winterlucht
een vlucht zoekende vogels
een kruimel oud brood

haiku

een dag als al de andere

Vandaag was het een dag als al de andere! Voor mij!
Heb je er ooit al eens bij stil gestaan, jij lezer, dat deze dag niet zo normaal zou zijn als jij en ik van plaats ruilden ?
Dingen die gewoon zijn voor mij, alledaags, worden plots speciaal en soms on(be)grijpbaar als het door iemand anders word beleefd?
Is dat misschien het ingredient om je leven wat meer spanning toe te dienen?

Brief aan mijn vrouw

Ik hou van jou!
Misschien krijg ik dat niet zo snel over mijn lippen, maar ik hou van jou!
Neen, je weet niet dat ik deze weblog heb opgestart, want dit is mijn privé hoekje.
Dit is de plaats waar ik mijn gedachten wil ordenen en aan de buitenwereld kenbaar wil maken.
"Waarom aan de buitenwereld" hoor ik je al vragen, "Waarom niet rechtstreeks aan mij!"
Dan moet ik toegeven dat ik een beetje de lafaard ben die je niet durft te benaderen op deze manier - Goh! wat ligt dit gevoelig ....
Je ben zo goed, met de kinderen, met mij, je weet steeds hoe je je moet gedragen en in mijn ogen benader je de perfectie.
Alleen heb ik niet het gevoel dat ik voldoe aan deze perfectie.
Aan de andere kant moet ik je nageven dat je de keuzes die je maakt weloverwogen zijn en daaruit kan ik concluderen dat ik volledig goedgekeurd was voordat je mij je "Ja-woord" gaf.
Hieruit blijkt dan je volste vertrouwen (en dat is onderbouwd, zoals al je beslissingen). Dit wil dus zeggen dat je gelooft in mij, als partner, als vader van je kinderen. En is dat niet de belangrijkste keuze die iemand moet maken in zijn (haar) leven? Toch?
Ik wil dat je weet dat ik voor 100 percent achter je sta en dat ik je liefheb! Echt waar!
... en nu moet ik dit nog naar je toe brengen in real life, want je hebt het recht om dit te weten!
Mijn allerliefste Marleen!

Er zijn kansen

Altijd zijn er kansen, om opnieuw te beginnen, om een nieuwe weg in te slaan, om te verbeteren, altijd zijn er kansen!
"Zorg er maar voor dat je de trein niet mist!"
Welke trein?
"De laatste trein"
Er is geen laatste trein, morgen rijdt er wel een nieuwe!
plenty of chances

Anyone out there ?

Ik ben op zoek naar reactie! Reactie van de www! maar ... het blijkt dat er niemand thuis is ... op de www????!!!!

Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 6 (slot)

De graaf kijk hem aan. Hij opent zijn mond en sluit hem weer. Hij denkt weer na en twijfel kentekent zijn gezicht. Dan denkt de graaf, dit is mijn kans. Zo kan ik de mensen weer tot hier laten komen! En tegelijk is het een hulde aan de verwezenlijkingen van mijn vrouw. Gesteund door deze gedachte wordt de graaf plots heel resoluut.
“Ja kan de Kerstfoor dit jaar weer hier houden, op mijn domein”. Floeps ’t is er uit!
Wow! Jonathan staat perplex! En ik heb zelfs nog niks gevraagd!
“Heel graag! Wat een fantastisch idee. Het voetbalveld verdwijnt, maar we keren terug naar de oorspronkelijke plaats! Dit is waarachtig een feest! Je kan niet raden hoe blij je ons dorp maakt met deze beslissing! Ik dank je hiervoor uit de grond van mijn hart!”
Het enthousiasme van Jonathan werkt aanstekelijk en de graaf krijgt een warm gevoel dat zalvend is na de laatste bittere 25 jaar. Een glimlach siert nu het gelaat van de graaf.
Vol enthousiasme gaat het gesprek verder over de praktische regeling, de mogelijkheden die het zou bieden, de hereniging van het dorp met de graaf. Zachtjes hobbelen de woorden verder, gedragen door een magisch gevoel van diep gezellige menselijke verbondenheid om uit te monden in een muziek waterval van uitbundige euforie.

Zowel de graaf als jonathan hebben nog steeds de gelukzaligheid op hun gezicht als ze afscheid nemen. Het belooft een voortreffelijke Kerst te worden.
Jonathan gaat naar zijn auto met een goed gevoel. Hij rijdt naar huis als een veranderd mens. De stress is helemaal van hem afgevallen! Hij is niet meer bang voor de reactie van zijn vrouw en kinderen als hij naar huis rijdt. Hij heeft een verhaal te vertellen! En wat voor één! Dit verhaal zal hen blij maken en snel zal het hem vergeven zijn dat hij 2 uur te laat is.
En de graaf, die heeft weer een vooruitzicht! Het prille geluk groeit in zijn hart. Fragiel en kwetsbaar! Een teer en teder gevoel aangaande Dommelberg en zijn bewoners voorziet de graaf van een mantel van menselijkheid waarin hij zich nu koestert in de hoop de laatste 25 jaar weer goed te maken.

Je bent nog steeds een zwaluw en je zit op een tak aan de rand van het prachtige domein van de graaf. Je veert op en springt in het ijle. Gedragen door je vleugels laat je je meenemen door stijgende lucht. Als je weer een hoogte bereikt hebt, dan zie je een wagen die op weg is naar huis met een kerstboom en een passagier en een verhaal om te vertellen bij de kerstboom.
Je ziet ook een graaf in zijn kasteel aan de haard met een boek in zijn fauteuil die nog een keer lurkt aan zijn sigaar en nipt aan zijn cognac en gelukzaligheid wordt geprojecteerd op zijn getekend gezicht.
Als je dan verder zou stijgen, dan zou je in de verte nog een glimp opvangen van het kasteel, en stilaan wordt je omgeven door slierten ijle mist.
Even later wordt je omgeven door wolken. Dikke volumineuze slierten mist strelen langs je lichaam. Ze geuren naar frisse vernieuwing. Je ziet alleen nog maar de maagdelijk fragiele witheid waarin je je tevreden kan koesteren en wentelen!Dit was even een mooie glimp van geluk!

Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 5

Met gelijkmatige tred klinken er voetstappen vanuit de hal. Even later wordt er op de deur geklopt en met zachte vastberadenheid zwaait de deur open.
In de deur verschijnt Jams, sinds dertig jaar zijn butler. Met stijve voornaamheid doet hij een stap naar voren.
“Mijnheer?”
“Ja, James, wat is er?”
“Een heer vraagt om U te spreken.”
Met een ruk draait de graaf zijn gezicht naar zijn trouwe werknemer.
“Een heer?”
“Ja mijnheer”, de butler leest de verbazing van de graaf zijn gezicht, “Deze heer wil je graag spreken. Hij zegt dat het belangrijk is.”
Vertwijfeld knikt de Graaf – Zijn hart klopt tegen tweehonderd slagen per minuut.
“Laat hem maar binnen!”
De butler doet een stap achteruit en in zijn plaats verschijnt Jonathan, schoorvoetend.
“Gaat U maar binnen, mijnheer!” , de butler gebaart met open hand in de richting van de graaf.
Deze staat recht uit zijn zetel terwijl zijn bloed tegen tweehonderd per minuut door zijn aders wordt gepompt. Het is zo lang al geleden dat een bezoeker nog een voet in het kasteel heeft gezet.
De butler richt zijn blik naar de graaf en met een gezicht alsof dit een dagelijks voorkomende handeling is, kondigt hij de bezoeker aan: “Mijn heer de graaf, uw bezoeker, de heer …”. Zijn hoofd draait richting Jonathan met een vragende blik.
“Eh! … Euh, Jonathan. Euh, ik bedoel de Twijfelaer, Jonathan de Twijfelaer … is mijn naam”.
“Dank je wel!” zegt de graaf! Diep uit zijn geheugen komen de woorden van het o zo banale protocol naar boven borrelen. De woorden zijn daar als je ze nodig hebt. “U kan beschikken!”
Een stap achterwaarts. “Tot uw dienst.” De deur sluit zachtjes en de butler is verdwenen.
Een beetje onwennig bij dit totaal onverwachte bezoek kijkt de graaf naar zijn gast. Even weet hij niet precies wat er van hem verlangd wordt, maar dan borrelen aloude gewoonten weer terug tevoorschijn en het bijzonder in dit alles is: het voelt goed aan!
“Wil je gaan zitten?” Een uitnodigende hand wijst naar de tweede fauteuil. “Kan ik je een drankje aanbieden? Ik had voor mezelf net een cognac uitgeschonken!”
De graaf loopt al de richting uit van de barkast.
“Of heb je liever iets fris?”
“Euh … cognac is goed hoor!”
Even klinken glazen tegen elkaar, het geluid van kerstklokjes. Dan komt de graaf terug met het glas en overhandigt het aan Jonathan.
“Vertel me eens! Wat is de aard van je bezoek.” Ondertussen gebaart zijn hand weer naar de fauteuil.
“Euh .. wel … kijk”, en dan plots vindt Jonathan de moed, als hij beseft dat hij gewoon tegenover een andere mens staat. Dit is geen griezel, maar een mens met een hart en een ziel. In korte tijd ontpopt hij zich tot een ware spraakwaterval.
“Mijnheer de graaf, ik heb al zo dikwijls voorbij je domein gefietst. Het is waarlijk een echte pracht! Het is voorzekers een paradijs en ik ben ervan overtuigd dat je dit domein met liefde onderhoud, want als ik rondkijk in het dorp, dan is er geen mooiere plek”.
Vijfentwintig jaar geleden dat de graaf nog een lach op de lippen droeg. Zo lang geleden en deze paar woorden van een dorpeling die de graaf niet eens kent, toveren als bij donderslag een zwakke glimlach op zijn gezicht. Zijn fierheid baant zich een weg naar de oppervlakte.
“Dank je wel mijnheer voor die lovende woorden. Het doet mij waarlijk een genoegen.”
De graaf leunt even vooruit in zijn fauteuil.
“Het is inderdaad knap, mijn tuin! Dit heb ik totaal te danken aan mijn vrouw zaliger.” Even verdwijnt de glimlach weer, maar o zo snel is hij weer terug. “Mijn vrouw had er verstand van en heeft de tuin ontworpen, achtendertig jaar geleden! Zoals U waarschijnlijk wel weet, U bent toch een dorpeling ….” Jonathan knikt. “ … dan is het nieuws je zeker ter hore gekomen dat mijn vrouw, de gravin, helaas is overleden. Met Kerstmis zal dat 25 jaar geleden zijn”. De graaf slikt even. “Ik heb haar tuin in ere gehouden. Ik heb een tuinman in dienst.”
Jonathan weet niet goed wat de volgende stap is en durft niet goed iets te zeggen.
Voor de graaf pakt het eerder anders uit. Dit menselijk contact is zo zalvend voor hem en plots is hij in gedachten weer op de laatste Kerstfoor op zijn domein.
“Wist je dat vroeger de Kerstfoor plaatsfond in onze tuinen?”
Jonathan veinsde een verrassende blik.
“Ja! Ik geloof zelfs dat de Kerstfoor hier ontstaan is! Het was een idee van mijn vrouw … zaliger!” Diep in zijn binnenste omvatten zijn koesterende gedachten de herinneringen aan de kerstfoor met een dierbaar liefdesgevoel. “Altijd was er een zeer goede sfeer”.
De blik van de Graaf drijft af en nu kijkt hij alleen nog naar de beelden uit zijn verleden, in zijn eigen hoofd.
Na een lange stilte grijpt Jonathan zijn kans.
“Wist je dat er dit jaar geen Kerstfoor meer gehouden kan worden?”
Een verwonderde blik op het gezicht van de graaf!
“Het voetbal terrein wordt verkocht! Een bouwpromoter gaat het volbouwen met huizen, er is geen plaats meer voor de Kerstfoor!”

Vervolg: Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 6

Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 4

Het kasteel is gelegen aan de bosrijke oostkant van Dommelberg. Langsheen de natuurlijke klaterende waterloop zijn de schilderachtige, welriekende tuinen steeds een pracht geweest waar menig Dommelbergenaar zijn fierheid mee sterkte, hoewel niemand het landgoed ooit betrad omdat het steeds privé bezit was en sinds de dood van de gravin heeft geen enkele dorpeling deze exotische oase van natuurschoon nog betreden.
In het hart van dit kasteel bevindt zich een rijk gevulde bibliotheek, met boeken kasten en lambriseringen uit kersenhout. Een lichte boekengeur draagt bij aan de sfeer. Twee zeer comfortabele fauteuils staan voor een brandende haard. Overal liggen zacht aanvoelende, dure Perzische tapijten en kaarsen in kandelaars dragen het licht naar alle uithoeken van deze o zo gezellige ruimte.
Knus, in de warmte van het knetterende vuur, doorgezakt in zijn fauteuil, zit de eigenaar van dit sprookjeskasteel een boek te lezen. Rondom de haard is er een kleine ophoging in natuursteen waarvan de graaf dankbaar gebruik maakt om zijn cognac neer te zetten Slierten aromatische rook zijn de getuigen van het feit dat hij zit te lurken aan een dikke sigaar. Dit beeld roept de veronderstelling op dat het geluksgevoel van de graaf zijn gezicht afstraalt. Met al deze troeven in hand moet het toch zo zijn, het kan bijna niet anders, dat degene die al deze pracht bezit, in de zevende hemel woont.
Niets is minder waar! Een wrange trek langsheen zijn mond en zorgenrimpels op zijn voorhoofd dragen bij aan de verbitterde blik die het gezicht kentekent van deze ongelukzalige man. Sinds de dood van zijn vrouw heeft niet één glimlach zijn lippen nog beroerd en zijn vrouw is reeds lang overleden, reeds zeer lang..
Gedachten reiken weer naar de tijd dat deze persoonlijke ramp zich heeft voltrokken. Vijfentwintig jaar geleden op kerstdag, heeft de zilte verschrikking plaatsgevonden, waarin zijn geliefde het leven heeft gelaten. Die dag stond er een kille strenge winterzon in open hemel. Vroeg in de morgen was ze uitgereden op haar schichtige paard, een mooie zwarte hengst. Stilaan werd het middag en op zeker moment ontwaarde de graaf in de verte het paard, de zwarte hengst die zijn vrouw deze morgen had gedragen. Maar ontsteltenis groeide naar een afschuwelijk feit! Het paard was alleen! Het Angstzweet brak uit en maakte zich kenbaar als een scherpe geur! Onmiddellijk werd een intensieve zoekactie op touw gezet en ze hebben haar gevonden. Drie uur later werd haar lichaam gevonden. Een dodelijke val had een verschrikkelijk einde aan haar jonge fragiele leven gemaakt. De graaf die zoet hartstochtelijk verliefd was op zijn jonge bruid is toen emotioneel geëxplodeerd. In de kruit dampen was een zielig hoopje mens, het enige dat toen nog achterbleef. Dit zielig hoopje zit hier nu in zijn fauteuil met een boek, een welriekende sigaar en een smaakvolle cognac voor het knetterende haardvuur. Maar dit mag allemaal niet helpen! Nog steeds, na vijfentwintig jaar dwalen zijn gedachten weer af naar die verschrikking op de ene dag dat een einde heeft gesteld aan zijn leven. Een einde, door het grootste verlies dat een mens ooit kan overkomen, het verlies van zijn allerliefste schat.
Sindsdien heeft zij zich afgesloten van de wereld en laat geen levende ziel meer toe in zijn gepantserde hart. De enigen die hij nog toelaat op zijn domein is zijn personeel!
Opeengestapelde jaren van eenzaamheid hebben hem samengedrukt tot een verbitterde man. Een man die zijn grootste verlies maar niet te boven kan komen.
Maar diep in zijn hart flonkert er nog een vuurtje, veilig geborgen op een onbereikbare plaats.
De twijfel knaagt. Moet hij niet stilaan zijn vrouw loslaten? Haar laten varen over de deinende golven van de dodenzee, haar hand loslaten onder het geluid van de kalme golven, zodat ze in vrede kan wegdrijven naar het land waar ze thuishoort. Dan zou hij kunnen weerkeren naar het land der levenden en weer bruggen maken met zijn wereld. Weer kontakten leggen met de dorpelingen. Straks is het kerstmis. Een gedachte sluipt geniepig doorheen zijn gepeins. Een huivering trekt door zijn lichaam. Hij heeft een beetje schrik van deze gedachte maar uiteindelijk vindt deze een weg naar formulering …. Misschien moet hij de Kerstfoor maar weer eens door laten gaan op zijn domein!

Vervolg: Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 5

Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 3

Jonathan kijkt op zijn horloge en schrikt zich plots een aap dat hij al anderhalfuur en drie Jägermeisters verder is. Hij denkt aan zijn vrouw en een plots gevoel van onbehagen overvalt hem als hij in verbeelding zijn echtelijke wederhelft al ziet staan: “WAAR BEN JE GEWEEST?”, en “KON JE NU NIET VROEGER KOMEN?”. De bittere smaak van onrust streelt zijn tong. Als een wezel vlucht hij het café uit. Nog even had hij de tijd om zijn collega’s gedag te zeggen, maar dan vliegt hij als een speer het dorpsplein op, op zoek naar zijn auto. Snel, snel! Ja, daar staat de wagen, nog geparkeerd voor de winkel waar hij de kerstboom gekocht heeft. Hij smijt zichzelf achter het stuur. De portier maakt een dof geluid als die toegetrokken wordt. Direct zet hij koers naar het huisfront, met een benepen hartje. Demonische, naar zwavel ruikende schrikbeelden doorkruisen zijn gedachten. Hij had niet moeten binnengaan in het café! Zijn plicht was om direct naar huis te keren. Even laat hij, vol ongeduld, de snerpende claxon door de lucht snijden om een trage voorligger aan te manen tot snelheid. Zijn plicht was het om de verwachting van zijn kinderen in te vullen en zo snel als hij kon weer te keren met de mooiste kerstboom die hij kon vinden. Zijn plicht …
En dan, als een flits, een donderende blikseminslag, schiet een vreemd gevoel dwars door de buik van Jonathan, alsof een engel met magische beroering een oeroude kracht heeft gewekt. Krachtig weerkaatst het gevoel op zijn ruggengraat om daarna zijn hele lichaam te vullen met een ongelofelijke macht. De tijd staat stil. De auto stop met knarsende remmen. Je kan de verhitte remmen ruiken. Het besef wordt in zijn hersenpan geramd! De volle overtuiging overwelmt zijn hart! Jazeker, hij heeft een plicht! Hij heeft een missie! Een missie die voortkomt uit de diepste roerselen van zijn eigen ziel! Met zinderende kracht is dat idee in zijn hersenen geplant! Het ultieme idee is in alle eenvoud tot hem gekomen. Het plan is simpel. Het doel is duidelijk. De kerstfoor zal gered worden: “Hij zal het de graaf vragen …”
Zijn stuur krijgt een ruk en seconden later rijdt de wagen de andere kant uit, richting kasteel! Hij zal aan de deur bellen. In gedachten ziet en voelt hij zijn vinger al op de belknop drukken. Zelfvertrouwen is zijn nieuwe leermeester! Hij gaat de graaf vragen … Nee! De graaf overtuigen … om de Kerstfoor weer op zijn terrein te laten gebeuren! Ja! Dat is het wat hij gaat doen! Dit moet echt nog even gebeuren voor hij naar huis rijdt, voordat hij de naar hars ruikende Kerstboom in zijn huis gaat plaatsen! Dit is misschien de eerst maal in zijn leven dat Jonathan iets doe dat door zichzelf is ingegeven!
Nu, twijfel is een verraderlijk serpent! Ook hier heeft de twijfel een voet aan wal! Stilaan brokkelt het prille zelfvertrouwen weer af en de tocht naar het kasteel lijkt alsmaar af te nemen in snelheid.
Als Jonathan het kasteel nadert, rijdt hij nog stapvoets. Onzekerheid is weer met een bittere smaak op de proppen gekomen. Durft hij wel binnen te gaan? Heeft hij genoeg lef om tot aan de deur te stappen en zijn betoog af te steken tegenover de graaf? Na lang aarzelen besluit hij om toch maar aan te bellen. In gedachten hoort hij de bel al door de gangen galmen. Ja! Hij gaat bellen, hij is tenslotte dit hele eind komen rijden.

Vervolg: Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 4

Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 2

Naast de kerk staat er, naar traditie, een café. Café ‘Onder de Toren’. Laten we even een kijkje nemen in deze drankgelegenheid en dwarrelen we samen met de sneeuwvlokjes even verder tot binnen in de kroeg.
Aan de toog staan drie mannen, Jonathan, Gust en Ferre. Ze zijn in een hartelijk gesprek gewikkeld en hun Jägermeister staat binnen handbereik op de toog. Een lekkere kruidige geur kriebelt de neusgaten.
Jonathan had zijn collega’s opgemerkt toen hij de Jaarlijkse Kerstboom kwam kopen bij de bloemenzaak tegenover de kerk. Zoals gewoonlijk voelde hij zich weer verplicht – zijn leven voelt aan als een aaneenschakeling van verplichtingen – ook nu weer voelde hij zich verplicht even goeiedag te zeggen, anders zou hij het maandag weer horen: “Kon je ni effe eentje komen drinken?”. Aan de andere kant wilde hij snel weer thuis zijn, met de kerstboom. Zijn kinderen zitten thuis vol ongeduld te wachten om van de boom de mooiste boom van Dommelberg te maken.
Met gemengde gevoelens is hij ‘Onder de Toren’ binnengestapt en bestelde gelijk drie Jägermeisters. Hij zucht als hij erover denkt dat het op zijn minst nog twee extra consumpties zou kosten alvorens hij hier buiten kan stappen om weer te keren naar huis. Zijn maag krimpt al bij de gedachte aan de reactie van zijn vrouw als hij pas een uur later thuis gaat komen – met ‘een stuk in zijne frak’ … de rest hoeft geen betoog.
Dus Jonathan, Gust en Ferre staan aan de toog en drinken met smaak hun Jägermeister. Ferre voert op dit moment het hoge woord. Hij trakteert zijn collega’s op zijn ongezouten mening, dat het nu finaal voorbij is met Dommelberg!
“Dommelberg verliest zijn belangrijkste troef! Weet je wel hoeveel toeristen afzakken naar dit dorp, speciaal voor een bezoek aan de Kerstfoor! De sfeer laat hun kerstgevoelens in de hoogte schieten, zo hoog als de ster die blonk boven de stal in Betlehem! Besef je wel wat we kwijt zijn als de Foor hier abrupt aan zijn einde komt?!”
Op de achtergrond klinkt welluidende kerstmuziek.
“Ik weet wat je bedoelt!” zucht Gust, “Ik heb nooit anders geweten!”. Voor Gust was de Kerstfoor een jaarlijks terugkerende gebeurtenis, eentje om naar uit te kijken, een zekerheid … neem dat nu niet af van die oude man!
“Tja!” probeerde Jonathan, “kan je het de bouwpromoter kwalijk nemen? Als je een stuk, zo groot als een voetbalveld, kan kopen en daar een aardig centje mee kan verdienen door er flats op te bouwen, zou je dat dan laten? Zou je dan NEE zeggen en als een huichelaar beweren dat je de Kerstfoor belangrijker vindt? Neen hoor! Dat doe je niet. Die plaats zijn we kwijt! Géén Kerstfoor dit jaar!”
“Ja!” zucht Gust. “Het voetbalveld!”. Hij nam nog een slok van zijn Jägermeister en probeert met de zoete smaak zijn teleurstelling weg te spoelen.
“Vroeger was de Foor niet op het voetbalveld!”
“Neen?”, Ferre trok zijn wenkbrauwen omhoog.
“In die tijd, voordat de graaf zijn vrouw had verloren, was de Kerstfoor in de feeërieke tuin van de graaf!” Gust nipte nog eens van zijn glas. “Toen zijn vrouw was overleden, heeft hij de poort gesloten. Geen dorpeling mocht zijn domein nog betreden! Sterker nog, ik ken niemand die het nog zou durven, want sindsdien is de graaf een griezel. Niemand, die ik ken, zou hem nog aan durven spreken; teveel verhalen over hem zijn al de gehoorgangen gepasseerd!”
“Ja!” beaamde Ferre, “Het is werkelijk een griezel! Mijn kinderen lopen rond zijn kasteel met het gevoel dat er elk ogenblik een schim te voorschijn zal springen! Neen, met die man wil ik niks te maken hebben!”
Zo kabbelt het gesprek steeds verder en woorden geraken verstrengeld met muziek. Gezelligheid is de elementaire eigenschap van dergelijke kroegen. Voor je het weet, ben je de tijd uit het oog verloren …

Vervolg: Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 3

Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 1

Beeld je even in dat je een zwaluw bent en hoog in de wolken zweeft waar je gestreeld wordt door slierten mist. Je dwaalt door de maagdelijk fragiele witheid, nieuwsgierig en vol verwachting op wat komen gaat. Wanneer je dan zachtjes zoevend daalt, tot de slierten nevel hun volume verliezen en je voeling krijgt met wat onder je ligt, dan glijd je uiteindelijk uit de wolken en je oren beginnen stilaan geluid op te vangen van vrolijkheid dagdagelijkse drukte. Als je neus dan geprikkeld wordt door een laatste vleug mistige zachtheid en overgaat naar de frisse geur van winterzon , dan zweef je boven een groene mozaïek van landerijen en bossen met duizenden verschillend tinten. Als je dan goed rondkijkt, kan je in de verte een kerktoren ontwaren. Je spant je ogen in en kijkt nog wat beter en dan ontwaar je huizen en straten. Voor je ogen ontrafelt zich een dorp. De kerktoren is slank en hoog en hij staat er al eeuwen. In gedachten kan je kerkklok al horen luiden. Door de tijd getrotseerd, maar vol in zijn glorie, vormt de toren de trots van het dorp. Vraag het aan eender welke inwoner, zonder uitzondering onderschrijft deze dezelfde mening. De toren valt niet uit het beeld weg te denken.
Het dorp in dit verhaal heet Dommelberg. Gezellige drukte en aangename sfeer is een troef die ervoor zorgt dat iedereen die hier woont, er ook graag woont. Het smaakt hier gewoon naar peperkoeken hartelijkheid en het ruikt naar zoete vriendelijke naastenliefde.
Net voor Kerstmis, staat dit dorp, zonder dat de bewoners het al beseffen, een gelukzalige gebeurtenis te wachten. Een gebeurtenis die leidt naar het vinden, maar ook naar het gevonden worden.

Luister goed naar dit verhaal!

Vervolg: Kerstverhaal – kerstfoor in dommelberg – deel 2

Eindelijk weet ik wat ik wil

Na een reis doorheen een stapel boeken, elk boek gespeend van goede raad, stuk voor stuk waardevol, had ik het gevoel dat ik nog geen meter verder stond.
Elke boek had zijn eigen waardevolle boodschap: "Denk positief", "geloof in jezelf", "kies een doel", "maak een goede planning", ... je kent het soort boeken wel.
Allemaal heel mooi, en zelfs praktisch gericht, maar een keer dat het boek uitgelezen was, verdween de motivatie om de goede raad op te volgen en stillaan zakte ik dan weer naar mijn pré-boek situatie.
Hoewel ik toch wel moet bekennen dat het, hoe langer hoe meer, duidelijk werd dat ik eerst en vooral een doel moet kiezen in mijn leven.
Om een doel te kiezen, moet je weten wat je wil en dus heb ik maanden, wat zeg ik, jaren rondgelopen met de vraag in min hoofd: "WAT WIL IK????"
Yep! De existentiele vraag: Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kom ik hier doen op deze aarde? Moeder, waarom leven wij?
Nu blijkt na deze reis doorheen deze boeken, dat ik uiteindelijk toch nog iets opgepikt heb. Ik weet namelijk wat ik wil. Ik weet wat belangrijk is voor mij in mijn leven. Ik ben het echt niet ver gaan zoeken, want daar kan je het niet vinden (geloof me op het woord van een man die op alle plaatsen gezocht heeft). Het lag kortbij, gewoonweg om op te rapen en het blinkt uit door zijn eenvoud!
Wat ik wil, is het volgende: "Ik wil leven! Ik wil midden in het leven staan! Ik wil mij er in gooien! betrokken zijn! LEVEN!"
Nu heb ik een startpunt. Hieruit kan ik verder mijn volgende doelen afleiden!
Hup! er is werk aan de winkel!

Dank je Nathan

Dat ik hier op het web zit (m'n eigen webstek) heb ik volledig aan Nathan te danken. Tot hiertoe besefte ik niet hoe belangrijk het is om 'gelezen' te worden.
En toch! Het is inderdaad belangrijk om feedback te krijgen over wat je schrijft, want dat is nu net de brandstof om te kunnen schrijven.
Wat ik ga schrijven, dat weet ik nog niet. Ik zal wel kijken wat er uit mijn toetsenbord komt gerold.
Nathan, ik wil je bedanken om mij zover te krijgen dat ik deze weblog heb geopend. Het is een nieuwe kans om een ander zicht op de realiteit te verwerven. Thanks!
Voor degenen die graag weten wie Nathan is, kijk maar even op zijn website: http://nathanvda.dixis.com/
Tot hiertoe weet ik nog niet hoe ik moet linken naar ander pagina's

Laat ik het eens uitproberen

Ik zal wel eens een keer een Blog starten. Het zou wel leuk zijn om mijn woorden toe te vertrouwen aan het grote Web. Als ik eens tijd heb, dan zal ik eens opzoeken hoe ik dit aan ga pakken. Ooit, als ...
Genoeg erover gehoord! Genoeg erover gepeinst! Nu is het moment der waarheid: Ik start een Blog en ik zie wel hoe het loopt.